'Verbeterde' games voor de deur: hoe is het zover gekomen?

Inleiding

Een prijs van een miljoen dollar voor een nieuw zwem-"wereldrecord". Een gedurfde nieuwe uitdaging voor de Olympische gevestigde orde. De Enhanced Games zijn gearriveerd en verschijnen in de sportwereld met een simpele, radicale premisse: wat als prestatiebevorderende middelen niet verboden zouden worden, maar openlijk omarmd? Op het eerste gezicht is het een spektakel van wetenschap en kracht, dat belooft het volgende niveau van menselijke prestaties te bereiken en atleten eindelijk te betalen wat ze waard zijn.

Maar de komst ervan is geen toevallige gebeurtenis. Het is het resultaat van een aantal langlopende problemen, een antwoord op vragen waar de traditionele sportwereld al moeite mee heeft. Dus, hoe zijn we hier gekomen? Hoe zijn we op een plek beland waar een idee dat zo in strijd is met de "geest van de sport" zich kan presenteren als een logische, zelfs noodzakelijke, volgende stap?

Het antwoord is complex en hangt samen met de financiële uitdagingen waar atleten al decennia mee te maken hebben, een controversiële herdefiniëring van eerlijkheid en een overtuigend marketingverhaal dat een onconventionele zakelijke onderneming verpakt in de taal van vooruitgang en vrijheid. Deze blogpost onderzoekt de argumenten achter de Enhanced Games, van de economische druk waarmee veel atleten worden geconfronteerd tot de grootse, transhumanistische toekomst die ze voor ogen hebben, om de krachten te begrijpen die dit controversiële spektakel naar onze voordeur hebben gebracht.

De aantrekkingskracht van een leefbaar loon: een oplossing of een kans?

Het meest krachtige argument in het platform van de Enhanced Games is financieel van aard, en het is een krachtig argument. Voorstanders schetsen een grimmig maar accuraat beeld van het traditionele systeem en beschrijven het als fundamenteel gebroken en uitdagend voor atleten. Ze stellen dat internationale sportfederaties decennialang opzettelijk het verdienpotentieel van atleten hebben beperkt. Als gevolg hiervan verdienen veel van 's werelds meest toegewijde atleten vaak minder dan een leefbaar loon. Uit een rapport uit 2023 bleek zelfs dat bijna de helft van de Australische topsporters onder de armoedegrens leeft (Healy, 2023), terwijl vele anderen zich in de schulden steken, puur voor de kans om een medaille te winnen (Wolfe, 2023). Het verhaal schetst terecht de topsport als een beroep dat een eerlijke beloning verdient, en stelt een systeem ter discussie dat alles van een atleet eist, maar financieel zo weinig teruggeeft.

In deze realiteit presenteren de Enhanced Games zich als een disruptieve nieuwe kracht. Ze beloven atleten eindelijk te betalen "wat ze waard zijn" door middel van gegarandeerde toelagen en levensveranderende prijzen van miljoenen dollars. Op het eerste gezicht, wie zou daar iets tegenin kunnen brengen?

Laten we duidelijk zijn: deze kritiek op het bestaande systeem is niet onjuist. De organisatoren spelen in op een al lang bestaand en moeilijk probleem. Veel topsporters leven al tientallen jaren in een staat van economische onzekerheid, vaak zonder stabiel inkomen of zelfs maar toegang tot gezondheidszorg, en mochten hun eigen imago lange tijd niet eens via sponsoring versterken. Ze vormen in veel opzichten een kwetsbare bevolkingsgroep.

Waar supporters echter een rechtvaardige oplossing zien, onthult een kritischer perspectief een berekende bedrijfsstrategie. Het probleem is niet dat de Enhanced Games deze kwetsbaarheid hebben geïdentificeerd; het probleem is hoe ze ervoor kiezen om ermee om te gaan. In plaats van hervormingen te bepleiten, lijken ze de financiële druk op atleten te gebruiken als een krachtige stimulans om te rekruteren. De beslissing om te beginnen met het lokken van gepensioneerde atleten – die na hun carrière mogelijk financieel in de problemen komen en niet langer in de testpool van het Wereldantidopingagentschap (WADA) zitten – is een veelzeggende eerste stap. Het lijkt een strategische keuze om met een toegankelijkere groep in zee te gaan en zo de eerste stap te zetten in het lokken van actieve deelnemers.

Dit roept een cruciale vraag op over de intentie. Als de initiatiefnemers slim en vindingrijk genoeg zijn om de fundamentele tekortkomingen van het systeem te identificeren, waarom zouden ze dan niet het voortouw nemen in een systeemverandering? Je vraagt je af of het doel is om daadwerkelijke hervormingen door te voeren, wat vaak hard werken is, of om te profiteren van de winstgevende kansen die een gebrekkig systeem creëert.

Dit leidt tot de laatste, ongemakkelijke vraag over waarde. Het mantra "betaald krijgen wat je verdient" resoneert emotioneel, maar welke waarde wordt er gecreëerd? Een wereldrecord gevestigd onder invloed van prestatiebevorderende middelen levert in de eerste plaats waarde op voor de investeerders en het merk van de Enhanced Games, en voor een kleine groep atleten. Hoewel atleten een eerlijke vergoeding verdienen, is het de vraag of een record behaald met behulp van chemische middelen dezelfde maatschappelijke waarde heeft als prestaties in andere professionele disciplines.

Hoewel de Enhanced Games terecht wijzen op een aanzienlijke uitdaging in de amateursport, lijkt het minder gericht op een missie van systemische hervorming en meer op een strategische zakelijke kans die op die uitdaging is gebaseerd.

De illusie van keuze: vrijheid of dwang?

Wanneer supporters worden uitgedaagd over de ethiek van een speelveld met chemische middelen, richten ze zich op een hoeksteen van moderne vrijheid: lichamelijke autonomie. Het argument is dat atleten, net als alle individuen, het fundamentele recht hebben om keuzes te maken over hun eigen lichaam en persoonlijke risico's te accepteren in de jacht op grote beloningen. Dit principe wordt gebruikt om het gebruik van prestatiebevorderende middelen niet als bedrog te beschouwen, maar als een gedurfde uiting van persoonlijke vrijheid.

Dit hoogdravende ideaal van individuele keuze is overtuigend. Het roept echter vragen op over een potentieel dwingende dynamiek die zou kunnen leiden tot een vorm van geïnduceerde afhankelijkheid.

In een systeem waar prestatiebevorderende middelen niet alleen zijn toegestaan, maar ook de belangrijkste trekpleister vormen, kan de keuze om "schoon" te blijven worden gezien als een keuze om niet-competitief te zijn. Een atleet die een podiumplek nastreeft, voelt zich mogelijk niet langer echt vrij om af te zien van prestatiebevorderende middelen, omdat hij of zij dan willens en wetens met een aanzienlijk nadeel concurreert. Deze bezorgdheid is geuit door officiële atletenvertegenwoordigingsorganisaties, die stellen dat een dergelijk systeem schone atleten onterecht onder druk zou zetten (WADA Athlete Council, 2025). Waarom zou een topsporter ervoor kiezen om mee te doen aan een wedstrijd waarvan hij of zij weinig kans maakt om te winnen?

Het resultaat kan een indirecte maar krachtige vermindering van de autonomie zijn. De vrijheid om op het hoogste niveau te concurreren wordt afhankelijk van de "keuze" om prestatiebevorderende middelen te gebruiken. Dit lijkt een centraal onderdeel van het ontwerp van het model te zijn.

Deze afhankelijkheidslus is verbonden met de bedrijfsstrategie. De games zijn ontworpen als een marketingplatform waar recordprestaties een publieke vraag creëren naar de specifieke verbeteringsproducten die de atleten gebruikten. Om het bedrijf succesvol te maken, is er een sterke prikkel voor atleten om de producten te gebruiken en te winnen. De prestaties en het inkomen van de atleet worden gekoppeld aan de medicijnen, en de winst van het bedrijf is gekoppeld aan het chemisch aangedreven succes van de atleet.

Uiteindelijk lijkt de aangeboden "vrijheid" gepaard te gaan met aanzienlijke nadelen. Het is de vrijheid om te kiezen voor een systeem van afhankelijkheid, waarbij het traditionele idee van autonomie – het vermogen om te concurreren en te winnen op basis van natuurlijke verdienste – in gevaar kan komen.

Een nieuwe definitie voor de geest van de sport?

Voorstanders van de Enhanced Games uiten twee belangrijke kritiekpunten op de traditionele sport. Ten eerste stellen ze dat het ideaal van een "schone sport" onrealistisch is, omdat doping al wijdverbreid is en antidopinginspanningen grotendeels ineffectief zijn. Ten tweede wijzen ze op een vermeende hypocrisie en stellen ze zich de vraag hoe organisaties prestatiebevorderende middelen om gezondheidsredenen kunnen verbieden, terwijl ze sponsoring accepteren van bedrijven die fastfood, alcohol en suikerhoudende dranken verkopen.

In plaats daarvan stellen ze een nieuwe definitie van de "sportspirit" voor, die "eerlijkheid" over prestatiebevorderende middelen belangrijker vindt dan het nastreven van een "schone" competitie. In deze visie gaat eerlijkheid niet over het garanderen van een gelijk biologisch speelveld, maar over het creëren van een transparant systeem waarin atleten open zijn over hun methoden en financieel worden beloond voor het verleggen van de grenzen van de menselijke prestatie.

Dit voorstel vormt een significante afwijking van de sporttraditie, en het is de moeite waard om te onderzoeken wat er in deze herdefiniëring verloren gaat.

Ten eerste lijkt dit nieuwe kader een belangrijke reden over het hoofd te zien waarom de "sportspirit" is ingevoerd. Hoewel sommige verboden middelen veilig kunnen zijn onder medisch toezicht, gaat het verbod ervan niet alleen over gezondheidsrisico's. Om een middel te verbieden, moet het doorgaans aan twee van de drie criteria voldoen: het heeft de potentie om prestaties te verbeteren, het vormt een daadwerkelijk of potentieel gezondheidsrisico, of het schendt de geest van de sport (Athletics Integrity Unit, z.d.). Ze worden vaak verboden omdat ze worden gezien als in strijd met de internationaal overeengekomen geest van de sport, die in de Wereldantidopingcode wordt beschreven als "de viering van de menselijke geest, lichaam en geest", weerspiegeld in waarden zoals ethiek, fair play, eerlijkheid en gezondheid (Wereldantidopingagentschap, 2021). Het is een traditie die viert wat een mens door zijn eigen inspanningen kan bereiken.

Deze focus op puur financiële compensatie riskeert ook een transactionele kijk op sport aan te moedigen, waarbij het gesprek meer draait om financiële opbrengsten dan om dankbaarheid voor de ervaring. Dit perspectief kan de immense niet-financiële voordelen die een leven in de sport biedt, over het hoofd zien. Voor veel atleten is sport de weg naar een opleiding, vaak via beurzen, een kans om de wereld rond te reizen, en een manier om diepgaande veerkracht en discipline op te bouwen. Het smeedt karakter, creëert levenslange vriendschappen en biedt de unieke eer om de eigen gemeenschap te vertegenwoordigen. Een discussie over wat atleten 'verdienen' voelt onvolledig zonder dankbaarheid te tonen voor deze levensveranderende ervaringen.

Bovendien roept de bewering dat verbetering nodig is om te zien "hoe snel we kunnen gaan" een filosofisch probleem op. Zodra chemische verbetering de belangrijkste factor wordt, stoppen we met het meten van de grenzen van het menselijk potentieel en beginnen we met het meten van de effectiviteit van een dopingprotocol. Het "menselijke" aspect van het dossier wordt onduidelijk, een zorg die ook terugkomt in verklaringen van de wereldwijde antidopinggemeenschap (bijv. WADA, 2025; USADA, 2025). In werkelijkheid zijn er mogelijk nog steeds onbenutte mogelijkheden om prestaties op natuurlijke wijze te verbeteren, van het uitbreiden van de toegang tot sport in nieuwe gemeenschappen tot voortdurende ontwikkelingen in biomechanica, draagbare technologie (eo’s SwimBETTER, Polar Verity Sense, MySwimEdge, Form’s Smart Swim) en geïndividualiseerde, op wetenschap gebaseerde trainingsprogramma's.

Uiteindelijk legt het debat een fundamentele keuze bloot over wat we willen dat sport is. Is het primaire doel om de natuurlijke menselijke geest te vieren, of is het een showcase voor wat technologie in een laboratorium kan creëren?

De belofte van veiligheid en de realiteit van het onbekende

Een centraal onderdeel van het Enhanced Games-verhaal is de positie die het inneemt ten aanzien van gezondheid. Voorstanders omschrijven hun aanpak niet als "doping", maar als een veilige, gecontroleerde medische procedure. Ze spreken over atleten die "goed verzorgd" worden door teams van artsen, die legaal voorgeschreven, door de FDA goedgekeurde middelen gebruiken in gestructureerde, kortdurende cycli. Ze gaan zelfs nog verder en beweren dat de protocollen de gezondheid actief verbeteren, waardoor atleten sneller herstellen, harder trainen en een langere, gezondere carrière nastreven.

Dit verhaal over veiligheid wordt echter fel betwist door de wereldwijde antidopinggemeenschap, die de onderneming als gevaarlijk en onverantwoordelijk heeft omschreven (WADA, 2025; USADA, 2025). Officiële instanties zoals Sport Integrity Australia waarschuwen expliciet dat veel prestatiebevorderende middelen verband houden met een reeks ernstige gezondheidsgevolgen op de lange termijn, waaronder hart- en vaatziekten, leverschade, onvruchtbaarheid en aanzienlijke psychische problemen (Sport Integrity Australia, z.d.). Dit legt een basislijn vast van bekende medische risico's die in contrast staan met het idee van een volledig veilige inspanning.

Naast deze gedocumenteerde fysieke schade schuilt het subtiele risico van psychische afhankelijkheid – niet per se aan de drug zelf, maar aan de effecten ervan. Een atleet kan afhankelijk worden van het verbeterde gevoel, het verbeterde lichaam en de competitiedrang, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat waarin zijn of haar eigenwaarde aan een middel is gekoppeld.

Nog belangrijker is dat er geen garantie is dat verbetering het gewenste effect zal hebben, en de ervaring van een prominent atleet, James Magnussen, dient als een belangrijke casestudy. Gesteund door een ervaren coach en een medisch team, was zijn poging om het wereldrecord op de 50 meter vrije slag te verbreken een belangrijke test van hun methoden.

De poging was echter niet succesvol en de aangehaalde redenen onthullen een complex geheel van onbedoelde gevolgen. Volgens zijn eigen coach zorgden de drugs ervoor dat Magnussens spieren zich versneld herstelden. In de veronderstelling dat hij er klaar voor was, verhoogden ze zijn trainingsbelasting, maar zagen hem stagneren en vervolgens terugvallen. Later realiseerden ze zich een onvoorziene factor in hun plan: zijn zenuwstelsel, cruciaal voor de explosieve kracht, reactietijd en coördinatie van een sprinter, herstelde niet even snel. Ze trainden in feite onbewust zijn zenuwen over, terwijl zijn spieren prima aanvoelden – een significante omissie. Bovendien leidde het protocol dat hij gebruikte tot een aanzienlijke toename van droge spiermassa. Dit zorgde er op zijn beurt voor dat hij dichter in het water lag, waardoor zijn natuurlijke drijfvermogen afnam en er aanzienlijk meer weerstand ontstond, wat hem mogelijk langzamer maakte.

Magnussens reis benadrukt de fundamentele onzekerheid van verbetering. Zelfs met experts die het proces monitorden, leken ze geen rekening te houden met asymmetrische herstelsnelheden tussen lichaamssystemen of de complexe fysica van het bewegen door water. Het suggereert dat de belofte van een veilige, voorspelbare reis naar de top complexer is dan het lijkt. In de wereld van chemische verbetering blijft elk protocol een stap in het onbekende.

De boodschap onderzoeken: Marketing en transparantie

Het verhaal dat de Enhanced Games presenteren, is complex en zorgvuldig geformuleerd. Het begint met een visie op wetenschappelijke vooruitgang, waarbij de onderneming wordt gepresenteerd als een beweging om de verbetering van de geneeskunde voor de hele mensheid te versnellen. Deze vooruitgang, zo beweren ze, wordt tegengehouden door traditionele instellingen zoals het Internationaal Olympisch Comité (IOC).

Voorstanders zijn er echter ook openlijk over uitgegaan dat de "echte business" niet alleen de Spelen zelf zijn. De evenementen dienen als marketingplatform om een veel groter doel te bereiken: een belangrijke leverancier van verbeteringsmiddelen worden. Ze gebruiken het spektakel van recordbrekende atleten, binnen een ondersteunende cultuur, om een mainstream consumentenmarkt voor deze technologieën op te bouwen. Centraal in deze strategie staat een zorgvuldig taalgebruik: atleten "dopen" of "valsspelen" niet; ze nemen een "zakelijke beslissing" om "eerlijk", "legaal" en "transparant" te concurreren.

Zoals eerder besproken, is de belofte van een eerlijke compensatie de meest effectieve manier om atleten die al onder financiële druk staan, te overtuigen.

Hun argument voor "eerlijkheid" wijkt ook aanzienlijk af van de traditionele opvattingen. Zij beweren dat, aangezien een hoog percentage atleten in het huidige systeem mogelijk al vals speelt, het openstellen van de deur voor dopinggebruik een eerlijkere manier is om gelijke kansen te creëren. Dit argument verschuift de focus van het bestraffen van vals spelen naar het accepteren van verbetering als een nieuwe norm, wat de vraag oproept of dit wel de kern van persoonlijke en institutionele integriteit aanpakt.

Dit leidt tot de tactiek om gevestigde wereldrecords te verbreken. Hoewel dit een krachtige kop is, vereist dit belangrijke context. De Enhanced Games zijn een aparte business met eigen regels. Een record dat binnen dit kader wordt gevestigd, is een "Enhanced Games-record", geen directe uitdaging voor een record dat is gevestigd onder de al lang bestaande regels van een sportfederatie. Het is alsof je biologische appels met peren vergelijkt, als de peren in een laboratorium zouden zijn gekweekt.

Het argument dat alle medicijnen "legaal voorgeschreven" zijn, nodigt uit tot een nadere beschouwing van wat er precies "behandeld" wordt. Hoewel de medicijnen legaal voorgeschreven kunnen worden, is hun doel expliciet verbetering, niet het behandelen van een gediagnosticeerde medische aandoening. Dit plaatst de praktijk in een categorie die vergelijkbaar is met electieve cosmetische ingrepen, waarbij een arts de wens van een cliënt voor verbetering faciliteert. Het roept een belangrijke vraag op over de rol van geneeskunde in de sport: is het om de gezondheid te herstellen, of om een concurrentievoordeel te behalen? Dit benadrukt een cruciaal onderscheid: een medische goedkeuring in de vorm van een recept is niet hetzelfde als een ethische goedkeuring binnen het waardesysteem van eerlijke concurrentie.

Ten slotte is de claim van transparantie een punt van discussie geworden. Voor een organisatie die gebouwd is op "eerlijkheid", is opgemerkt dat ze de specifieke medicijn- en toedieningsprotocollen die hun atleten gebruiken, niet openbaar maken. De officiële reden is om het publiek te beschermen tegen pogingen om de recepten te kopiëren. Dit heeft echter geleid tot vragen of deze aanpak wel volledig strookt met de waarde van transparantie; sommigen suggereren dat het ook zou kunnen dienen om een eigen bedrijfsmodel te beschermen.

Bij nader onderzoek blijkt de marketing een zorgvuldig opgebouwd verhaal te onthullen waarin idealen van vooruitgang, een nieuwe definitie van eerlijkheid en duidelijke commerciële doelstellingen allemaal een belangrijke rol spelen.

Het grotere plaatje: Menselijke verbetering herdefiniëren

Voorbij het stadion en de injectiespuit ligt de ware ambitie van de Enhanced Games: een transhumanistische toekomst. Voorstanders dromen van een nieuw "tijdperk van menselijke verbetering" waarin wetenschap wordt gebruikt om onze natuurlijke beperkingen te overwinnen. In deze visie wordt veroudering een behandelbare ziekte, en sport dient als laboratorium en publieke etalage om verbeteringstechnologieën voor iedereen te normaliseren. Het ethische debat wordt aanzienlijk herkaderd, niet door de vraag te stellen of we verbetering zouden moeten bieden, maar waarom we ervoor zouden kiezen om een langer, gezonder en technologisch ondersteund leven af te wijzen.

Deze visie van een geperfectioneerde mensheid is verleidelijk. Maar het roept een veel fundamentelere vraag op: wat gebeurt er met de menselijke ziel in onze race om het menselijk "omhulsel" te verbeteren?

Het gebruik van prestatiebevorderende middelen kan worden gezien als een andere vorm van zelfzorgdelegatie, net als het wijdverbreide gebruik van afslankmiddelen zoals Ozempic. Het is een snelle manier van handelen die het risico met zich meebrengt dat gezonde gewoonten en persoonlijke verantwoordelijkheid worden vervangen. Waarom cardiovasculair uithoudingsvermogen opbouwen door te sporten als een middel je zuurstofniveau kan verbeteren?

Dit roept vragen op over onze kernwaarden. Wanneer de focus zo sterk verschuift naar een kapitalistische, op het doel gebaseerde benadering, kunnen andere waarden zoals empathie en ethiek ondergewaardeerd worden. Dit brengt ons ertoe een cultuur in twijfel te trekken die zoveel middelen steekt in het verbeteren van ons uiterlijk, terwijl onze cognitieve, psychologische en spirituele dimensies – de essentie van wie we zijn – verwaarloosd kunnen worden. Wat is het voordeel van een duurzaam, veerkrachtig omhulsel als de persoon daarbinnen onbeheerd achterblijft?

Bezien tegen de achtergrond van reële problemen, roept de hele onderneming vragen op over maatschappelijke prioriteiten. In een wereld die worstelt met kanker, dementie, malaria, honger en een gebrek aan schoon water of kwalitatief onderwijs, kan het besteden van immense middelen aan het onderzoeken hoe snel een mens met behulp van chemicaliën kan zwemmen, los lijken te staan van bredere humanitaire behoeften. Het wordt een voorbeeld van hoe kapitaal kan stromen naar spektakel in plaats van naar noodzaak.

Natuurlijk, een alleenstaande moeder heeft twee banen; een student geeft een sociaal leven op om een beurs na te jagen; een vluchteling riskeert alles voor een kans op veiligheid. Dit zijn allemaal sprongen in het diepe, geboren uit noodzaak en hoop.

Maar we moeten ook de miljoenen anderen – artsen, vakmensen, paramedici, leraren en verpleegkundigen – niet vergeten die een immense waarde toevoegen aan de samenleving, vaak voor een bescheiden salaris, terwijl ze er dagelijks naar streven hun ethiek hoog te houden. Hun werk verrijkt de mensheid op manieren die er echt toe doen.

Uiteindelijk onthult het grotere geheel een keuze. De Enhanced Games bieden een toekomst met technologisch superieure lichamen. Maar in hun streven pleiten ze voor een cultuur die juist de waarden over het hoofd ziet die ons leven de moeite waard maken. Misschien gaat ware menselijke verbetering niet over het breken van records of het trotseren van de leeftijd. Misschien gaat het erom ons medeleven, onze integriteit en onze toewijding aan elkaar te versterken. Dat is een race die we allemaal zouden moeten willen winnen.

De Echte Kloof: Mensen koesteren, niet alleen atleten

Als de opkomst van de Enhanced Games uitdagingen binnen het huidige systeem aan het licht brengt, is het de moeite waard om ons af te vragen hoe een completere oplossing eruit zou kunnen zien. Het hele debat brengt een belangrijk verbeterpunt in de topsport aan het licht: de noodzaak om de atleet als geheel te ontwikkelen.

Een aanwijzing hiervoor is te vinden in het Amerikaanse universitaire systeem, dat een duidelijk voordeel heeft ten opzichte van veel andere systemen door academische ontwikkeling te integreren met atletische prestaties. Dit model biedt atleten, op zijn best, de kennis en vaardigheden om een leven op te bouwen na hun sportcarrière.

Toch richt zelfs dit geprezen model zich slechts op een fractie van wat een gezond, compleet mens inhoudt. Volgens geaccepteerde welzijnsmodellen (Rudnick, 2012) bestrijkt het voornamelijk de intellectuele en fysieke dimensies, terwijl er minder nadruk wordt gelegd op de behoeften van een zich ontwikkelende mens op het gebied van milieu, spiritualiteit, sociale, emotionele, financiële en beroepsmatige behoeften.

Bezien vanuit deze holistische invalshoek lijkt de oplossing die de Enhanced Games bieden beperkt van omvang. Het biedt voornamelijk een financiële prikkel om een zeer complex, multidimensionaal probleem op te lossen. De belofte van "financiële verlichting" en basisgezondheidsondersteuning voldoet niet volledig aan de bredere behoeften van een atleet. De focus blijft liggen op het optimaliseren van de prestaties van het fysieke "skelet", in plaats van op het bevorderen van het emotionele, sociale of beroepsmatige welzijn van de deelnemers.

De echte behoefte ligt niet bij chemisch "verbeterde" atleten, maar bij een verbeterd ondersteuningssysteem dat hen ziet als meer dan een orgaan dat records kan breken – een sentiment dat wereldwijd wordt gedeeld door atletenraden en sportintegriteitsorganisaties (bijv. WADA Athlete Council, 2025; Sport Integrity Australia, 2025). Dit betekent dat bestaande initiatieven, zoals het Athlete365-platform van het Internationaal Olympisch Comité (IOC), dat middelen biedt voor carrière- en persoonlijke ontwikkeling, en de Olympism365-strategie, die zich richt op de bredere bijdrage van sport aan de maatschappij, versterkt moeten worden in plaats van terzijde geschoven. Echte atleetontwikkeling draait niet om het bouwen van een betere prestatiemachine; het gaat om het koesteren van een veerkrachtig, evenwichtig en capabel mens, klaar voor een volwaardig leven, lang nadat het gejuich van de menigte is verstomd.

Een betere weg vooruit: Een ethische toekomst voor de sport opbouwen

Hoe zou een constructieve en ethische weg vooruit eruit kunnen zien, in plaats van te focussen op controversiële modellen? Het koesteren van de atleet als geheel en het behouden van de sportspirit vereist meer dan alleen kritiek; het vereist innovatieve en duurzame ondersteuningssystemen. Hier zijn twee alternatieven die gericht zijn op het aanpakken van de onderliggende oorzaken van de uitdagingen in de sport van vandaag.

1. Een duurzaam financieel model: de Social Return Tax Credit (SRTC) Om de economische kwetsbaarheid van veel atleten aan te pakken, zouden we een nationale strategie kunnen implementeren om particulier kapitaal aan te boren. Het SRTC-systeem zou de sport versterken door middel van getrapte belastingvoordelen, waarbij bedrijven worden beloond voor investeringen in de gezondheid en het welzijn van het land. Deze aanpak bouwt voort op het gevestigde principe van Social Return on Investment (SROI), dat erkent dat sport een immense, kwantificeerbare maatschappelijke waarde biedt die veel verder gaat dan de directe economische impact. Studies hebben aangetoond dat voor elke dollar die in sport in de gemeenschap wordt geïnvesteerd, de opbrengst in maatschappelijke waarde – via verbeterde gezondheid, sociale verbondenheid en persoonlijke ontwikkeling – meer dan $ 4 of zelfs $ 7 kan bedragen (La Trobe University, 2016; SportWest, 2022).

Het model is eenvoudig:

• Niveau 1: Kritieke behoeften: Bijdragen aan programma's voor inclusieve toegang of afgelegen gemeenschappen ontvangen de hoogste stimulans (bijv. een korting van $ 1,30 voor elke gedoneerde $ 1).
• Niveau 2: Groeigebieden: Ondersteuning voor jeugdontwikkeling, coaching en het verbeteren van faciliteiten ontvangt een sterke stimulans (bijv. een korting van $ 1,20 per $ 1).
• Niveau 3: Ondersteunende programma's: Investeringen in lokale clubs en schoolsporten ontvangen een basisstimulans (bijv. een korting van $ 1,10 per $ 1).

Deze strategie zou bedrijven van elke omvang betrekken bij het opbouwen van een stabiel financieringssysteem, van grassroots tot high performance. Het stimuleert langetermijninvesteringen in onze gemeenschappen en biedt de financiële stabiliteit die onze atleten verdienen, zonder dat ze hun integriteit in gevaar brengen.

2. Een gezondere sportcultuur: De visie "Swim for Life" Naast financiering hebben we een culturele omslag nodig. Zwemmen als voorbeeld kan worden gezien als meer dan een beperkte focus op topsport; het kan worden gepromoot als een levenslange beoefening van fysieke gezondheid, mentaal welzijn en sociale verbondenheid. Deze 'zwem voor het leven'-aanpak sluit aan bij gevestigde modellen voor de ontwikkeling van atleten op de lange termijn (LTAD), die levenslange fysieke activiteit benadrukken als de laatste en meest inclusieve fase van de loopbaan van een atleet (Australian Institute of Fitness, 2024). Het doel is om een passie te koesteren die lang na de competitieve jaren voortduurt.

Om deze visie te verwezenlijken, moeten we:

• De toetredingsdrempels verlagen door de toegang van het publiek tot faciliteiten, lessen en kwalitatief goede coaching te verbeteren.

• Investeringen in evenwicht brengen om ervoor te zorgen dat deelname aan de basis net zo gewaardeerd wordt als deelname aan de topsport.
• Een 'zwem voor het leven'-cultuur bevorderen die deelname lang na de topjaren van een atleet viert en de bewezen voordelen ervan voor de cardiovasculaire gezondheid, het mentaal welzijn en de sociale verbondenheid erkent (Royal Life Saving Society - Australië, z.d.). * Focus op gepersonaliseerde groei en intrinsieke motivatie als sleutels tot het verminderen van uitval en het bevorderen van levenslange deelname (Wise Racer, 2024).

Deze culturele verschuiving zou het bereik van de sport vergroten, de publieke betrokkenheid verdiepen en uiteindelijk een bredere, veerkrachtigere basis creëren. Het zou niet alleen de volgende generatie kampioenen inspireren, maar ook levenslange deelnemers die de ware geest van sport begrijpen en waarderen.

Samen bieden deze financiële en culturele strategieën een krachtig, ethisch en duurzaam pad voorwaarts. Ze bouwen aan een wereld waarin we niet hoeven te kiezen tussen het welzijn van een atleet en de integriteit van de competitie – een wereld waarin onze helden ons niet kunnen inspireren vanwege de technologische grenzen die ze kunnen verleggen, maar vanwege de menselijke excellentie en het veerkrachtige, door de gemeenschap ondersteunde systeem dat ze vertegenwoordigen.

Samenvatting

De reis naar het begrijpen van de Enhanced Games begint met een overtuigende en valide premisse: dat onze traditionele sportsystemen veel atleten financieel kwetsbaar hebben gemaakt. Deze ene waarheid is de sleutel die hun hele argument ontsluit. Vanuit dit punt bouwen ze een overtuigend verhaal van empowerment, eerlijkheid en wetenschappelijke vooruitgang.

Maar zoals we hebben gezien, roept een nadere beschouwing van dit verhaal belangrijke vragen op. De voorgestelde financiële oplossing lijkt strategisch gebaseerd op de kwetsbaarheid van atleten. De belofte van "lichamelijke autonomie" staat op gespannen voet met de duidelijke concurrentiedruk van het systeem. De garantie van veilige gezondheidsresultaten wordt gecompliceerd door praktijkvoorbeelden van onbedoelde gevolgen. En de claims van transparantie lijken verweven met de doelstellingen van een commerciële onderneming.

Dus, hoe zijn we hier terechtgekomen? We kwamen niet met één sprong op de drempel van de Enhanced Games terecht, maar door langdurige, onopgeloste problemen: de financiële instabiliteit van veel atleten en aanhoudende vragen over de effectiviteit van traditionele antidopingsystemen. Deze uitdagingen creëerden de mogelijkheid voor een onconventioneel bedrijfsmodel met een krachtige marketingboodschap om zichzelf te presenteren als een overtuigende oplossing.

De Enhanced Games zijn meer dan een wedstrijd; het is een spiegel die onze huidige waarden en prioriteiten weerspiegelt. De vraag die we allemaal moeten beantwoorden, gaat niet alleen over de toekomst van de sport, maar ook over wat wij geloven dat "enhancement" werkelijk voor de mensheid zou moeten betekenen.

Opmerking: De originele tekst van dit artikel is in het Engels geschreven en vertaald met behulp van geautomatiseerde AI-tools met als doel kennis te delen met een breder publiek. Hoewel we streven naar nauwkeurigheid, moedigen we leden van de community aan om de vertaalkwaliteit te verbeteren. Bij verschillen tussen de originele en vertaalde versie heeft de Engelse versie voorrang.

Referenties

Abnormal Podcast. (n.d.-a). Are we entering the enhanced age? A vision for the future of humanity [Video]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

Abnormal Podcast. (n.d.-b). Sports on steroids: The explosive truth behind the Enhanced Games (ft. Brett Hawke) [Video]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

Athletics Integrity Unit. (n.d.). Understand the Prohibited List. Retrieved July 4, 2025.

Australian Institute of Fitness. (2024, February 13). Understanding the long-term athlete development (LTAD) model.

Canadian Centre for Ethics in Sport. (2025, May 23). CCES statement on the Enhanced Games.

Enhanced Games. (n.d.-a). Enhanced Games (official website). Retrieved July 3, 2025.

Enhanced Games. (n.d.-b). 50 meters to history | The first superhuman [Video]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

Gkolomeev, L. [@enhanced_games]. (2025, April). Letter from Lindsay Gkolomeev, wife of Kristian Gkolomeev [Tweet]. X.

Healy, J. (2023, August 30). Almost half of Australia’s top athletes are living below the poverty line, report finds. ABC News.

International Olympic Committee. (n.d.-a). Olympism365. Retrieved July 8, 2025.

International Olympic Committee. (n.d.-b). Who we are (Athlete365). Retrieved July 8, 2025.

Joe Rogan Experience. (n.d.). #2166 – Enhanced Games [Audio/video podcast episode]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

La Trobe University. (2016). Value of a community football club (Research report). Centre for Sport and Social Impact.

Nutt, D. J., King, L. A., & Phillips, L. D. (2010). Drug harms in the UK: A multicriteria decision analysis. The Lancet, 376(9752), 1558–1565.

Royal Life Saving Society – Australia. (n.d.). The benefits of swimming. Retrieved July 8, 2025.

Rudnick, A. (Ed.). (2012). Recovery of people with mental illness: Philosophical and related perspectives. Oxford University Press.

Sport Integrity Australia. (n.d.). The health effects of doping. Retrieved July 8, 2025.

Sport Integrity Australia. (2025, May). Sport Integrity Australia statement on the Enhanced Games.

SportWest. (2022). Social return on investment for community sport and active recreation in Western Australia.

UK Anti-Doping. (2025, May). UKAD statement on the Enhanced Games.

United States Anti-Doping Agency. (2025, May 16). What the sports community needs to know about the Enhanced Games.

Wise Racer. (n.d.). Personalised training and a focus on personal growth as keys to reducing drop-out and promoting lifelong sports participation. Retrieved July 8, 2025.

World Anti-Doping Agency. (2021). World Anti-Doping Code.

World Anti-Doping Agency. (2025a, May 22). WADA condemns Enhanced Games as dangerous and irresponsible.

World Anti-Doping Agency. (2025b, May 22). WADA Athlete Council strongly opposes the Enhanced Games.

World Aquatics Communication Department. (2025, June 3). World Aquatics acts to protect sport from enablers of doped sport. World Aquatics.

Wolfe, R. (2023, July 22). To go for the gold, these Olympians went into the red. The Wall Street Journal.