„Ulepszone” gry na wyciągnięcie ręki: jak do tego doszło?

Wprowadzenie

Nagroda w wysokości miliona dolarów za nowy „rekord świata” w pływaniu. Nowe, śmiałe wyzwanie dla olimpijskiego establishmentu. Ulepszone Igrzyska już nadeszły, pojawiając się w świecie sportu z prostym, radykalnym założeniem: co by było, gdyby środki poprawiające wydolność nie zostały zakazane, ale otwarcie przyjęte? Na pierwszy rzut oka jest to spektakl nauki i siły, obiecujący odblokowanie kolejnego poziomu ludzkich osiągnięć, a jednocześnie w końcu płacący sportowcom to, na co są warci.

Ale ich przybycie nie jest wydarzeniem przypadkowym. Jest to wynik kilku długotrwałych problemów, odpowiedź na pytania, na które świat tradycyjnego sportu zmagał się z odpowiedzią. Więc jak do tego doszliśmy? Jak doszliśmy do miejsca, w którym pomysł tak sprzeczny z „duchem sportu” może przedstawiać się jako logiczny, a nawet konieczny, kolejny krok?

Odpowiedź jest złożona, związana z wyzwaniami finansowymi, z którymi sportowcy borykają się od dziesięcioleci, kontrowersyjną redefinicją uczciwości i przekonującą narracją marketingową, która owija niekonwencjonalne przedsięwzięcie biznesowe językiem postępu i wolności. Ten post zbada argumenty stojące za Enhanced Games, od presji ekonomicznej, z którą zmaga się wielu sportowców, po wielką, transhumanistyczną przyszłość, którą sobie wyobrażają, aby zrozumieć siły, które sprowadziły to kontrowersyjne widowisko pod nasze drzwi.

Pokusa godziwej płacy: rozwiązanie czy szansa?

Najmocniejszym argumentem w platformie Enhanced Games jest argument finansowy i jest on mocny. Zwolennicy malują ponury, ale dokładny obraz tradycyjnego systemu, opisując go jako fundamentalnie zepsuty i trudny dla sportowców. Twierdzą, że międzynarodowe federacje sportowe celowo ograniczały potencjał zarobkowy sportowców przez dziesięciolecia. W rezultacie wielu najbardziej oddanych sportowców na świecie często zarabia mniej niż godziwą płacę. W rzeczywistości raport z 2023 r. wykazał, że prawie połowa najlepszych sportowców Australii żyje poniżej granicy ubóstwa (Healy, 2023), podczas gdy wielu innych popada w znaczne długi po prostu po to, aby móc walczyć o medal (Wolfe, 2023). Narracja słusznie przedstawia elitarny sport jako zawód, który zasługuje na uczciwe wynagrodzenie, kwestionując system, który wymaga wszystkiego od sportowca, ale daje tak mało w zamian pod względem finansowym.

W tej rzeczywistości Ulepszone Igrzyska przedstawiają się jako nowa, przełomowa siła. Obiecują w końcu zapłacić sportowcom „to, na co zasługują” poprzez gwarantowane stypendia i zmieniające życie nagrody w wysokości miliona dolarów. Na pierwszy rzut oka, kto mógłby się z tym nie zgodzić?

Powiedzmy sobie jasno: ta krytyka istniejącego systemu nie jest błędna. Promotorzy wykorzystują długotrwały i trudny problem. Przez dziesięciolecia wielu sportowców elitarnych znajdowało się w stanie niepewności ekonomicznej, często nie mając stabilnego dochodu, a nawet dostępu do opieki zdrowotnej, a przez długi czas zabraniano im nawet wykorzystywania własnego wizerunku poprzez sponsoring. Pod wieloma względami są wrażliwą grupą.

Jednak tam, gdzie zwolennicy widzą słuszne rozwiązanie, bardziej krytyczna soczewka ujawnia przemyślaną strategię biznesową. Problemem nie jest to, że Ulepszone Igrzyska zidentyfikowały tę podatność; problemem jest to, w jaki sposób zdecydują się z nią zmierzyć. Zamiast promować reformę, wydają się wykorzystywać presję finansową na sportowców jako potężną zachętę do rekrutacji. Decyzja, aby zacząć od kuszenia emerytowanych sportowców — którzy mogą mieć problemy finansowe po zakończeniu kariery i nie są już w puli testowej Światowej Agencji Antydopingowej (WADA) — jest wymownym pierwszym krokiem. Wydaje się, że jest to strategiczny wybór, aby zaangażować się w bardziej dostępną grupę, aby stać się pierwszym krokiem w przyciąganiu aktywnych zawodników.

To rodzi kluczowe pytanie o intencję. Jeśli promotorzy są wystarczająco inteligentni i pomysłowi, aby zidentyfikować głębokie wady systemu, dlaczego nie poprowadzić akcji na rzecz zmiany systemowej? Pozostaje pytanie, czy celem jest dążenie do prawdziwej reformy, która często wymaga ciężkiej pracy, czy też wykorzystanie zyskownych okazji, jakie stwarza wadliwy system.

Prowadzi to do ostatniego, niewygodnego pytania o wartość. Mantra „zapłać, ile zasłużyłeś” wywołuje emocje, ale jaką wartość się tworzy? Rekord świata ustanowiony pod wpływem środków dopingujących przynosi wartość przede wszystkim inwestorom i marce Enhanced Games oraz niewielkiej grupie sportowców. Podczas gdy sportowcy zasługują na uczciwe wynagrodzenie, warto zapytać, czy rekord wspomagany chemicznie ma taką samą wartość społeczną jak osiągnięcia w innych dziedzinach zawodowych.

Tak więc, podczas gdy Enhanced Games słusznie wskazuje na poważne wyzwanie w sporcie amatorskim, wydaje się, że mniej skupia się na misji reformy systemowej, a bardziej na strategicznej okazji biznesowej zbudowanej na tym wyzwaniu.

Iluzja wyboru: wolność czy przymus?

Gdy kwestionuje się etykę chemicznie ulepszonego boiska, zwolennicy zwracają się ku kamieniowi węgielnemu współczesnej wolności: autonomii ciała. Argumentem jest to, że sportowcy, podobnie jak wszystkie osoby, mają podstawowe prawo do podejmowania decyzji dotyczących własnego ciała i akceptowania osobistego ryzyka w pogoni za wielkimi nagrodami. Zasada ta jest wykorzystywana do przedstawiania stosowania ulepszeń nie jako oszustwa, ale jako śmiałego wyrazu osobistej wolności.

Ten wzniosły ideał indywidualnego wyboru jest przekonujący. Jednak rodzi pytania o potencjalnie przymusową dynamikę, która może prowadzić do pewnej formy uzależnienia.

W systemie, w którym środki poprawiające wydajność są nie tylko dozwolone, ale stanowią główną atrakcję, wybór pozostania „czystym” może być postrzegany jako wybór bycia niekonkurencyjnym. Sportowiec goniący za miejscem na podium może już nie czuć się naprawdę wolny, aby powstrzymać się od ulepszeń, ponieważ oznacza to świadome rywalizowanie ze znaczną niekorzyścią. Tę samą obawę wyraziły oficjalne organy reprezentujące sportowców, które twierdzą, że taki system niesprawiedliwie wywierałby presję na sportowców (Rada Zawodników WADA, 2025). Dlaczego sportowiec najwyższej klasy miałby zdecydować się na udział w wyścigu, w którym ma niewielkie szanse na wygraną?

Rezultatem może być pośrednie, ale znaczące ograniczenie autonomii. Wolność rywalizacji na najwyższym poziomie staje się warunkowana „wyborem” stosowania środków poprawiających osiągi. Wydaje się, że jest to centralna część projektu modelu.

Ta pętla zależności jest powiązana ze strategią biznesową. Gry są zaprojektowane jako platforma marketingowa, na której rekordowe wyczyny tworzą popyt publiczny na konkretne produkty poprawiające osiągi stosowane przez sportowców. Aby biznes odniósł sukces, sportowcy mają silną motywację do stosowania produktów i wygrywania. Wyniki i dochody sportowca są powiązane z lekami, a zysk firmy jest powiązany z chemicznie napędzanym sukcesem sportowca.

Ostatecznie oferowana „wolność” wydaje się wiązać ze znacznymi kompromisami. To wolność wyboru systemu zależności, w którym tradycyjna koncepcja autonomii — zdolność do rywalizacji i wygrywania w oparciu o naturalne zasługi — może zostać naruszona.

Nowa definicja ducha sportu?

Zwolennicy ulepszonych igrzysk formułują dwie kluczowe krytyki tradycyjnego sportu. Po pierwsze, twierdzą, że ideał „czystego sportu” jest nierealny, twierdząc, że doping jest już powszechny, a działania antydopingowe są w dużej mierze nieskuteczne. Po drugie, wskazują na postrzeganą hipokryzję, kwestionując, w jaki sposób organizacje mogą zakazać ulepszania wyników ze względów zdrowotnych, jednocześnie akceptując sponsoring od firm sprzedających fast food, alkohol i słodkie napoje.

Zamiast tego proponują zdefiniowanego na nowo „ducha sportu”, który ceni „uczciwość” w zakresie ulepszania wyników ponad dążenie do „czystej” rywalizacji. Z tego punktu widzenia uczciwość nie polega na zapewnieniu równych biologicznych warunków gry, ale na stworzeniu przejrzystego systemu, w którym sportowcy są otwarci na swoje metody i są nagradzani finansowo za przekraczanie granic ludzkich możliwości.

Ta propozycja stanowi znaczące odejście od tradycji sportowej i warto zbadać, co ginie w tej redefinicji.

Po pierwsze, nowe ramy wydają się pomijać kluczowy powód, dla którego ustanowiono „ducha sportu”. Podczas gdy niektóre zakazane substancje mogą być bezpieczne pod nadzorem lekarza, ich zakaz nie dotyczy tylko zagrożeń dla zdrowia. Aby substancja została zakazana, musi zazwyczaj spełniać dwa z trzech kryteriów: ma potencjał poprawy wyników, stanowi rzeczywiste lub potencjalne zagrożenie dla zdrowia lub narusza ducha sportu (Athletics Integrity Unit, n.d.). Są one często zakazane, ponieważ są postrzegane jako sprzeczne z międzynarodowo uzgodnionym duchem sportu, który w Światowym Kodeksie Antydopingowym jest opisany jako „celebracja ludzkiego ducha, ciała i umysłu”, odzwierciedlona w wartościach takich jak etyka, fair play, uczciwość i zdrowie (Światowa Agencja Antydopingowa, 2021). Jest to tradycja, która celebruje to, co człowiek może osiągnąć dzięki własnym wysiłkom.

Skupienie się na czystej rekompensaty finansowej grozi również zachęcaniem do transakcyjnego spojrzenia na sport, w którym rozmowa koncentruje się bardziej na zyskach pieniężnych niż na wdzięczności za doświadczenie. Ta perspektywa może przeoczyć ogromne korzyści pozafinansowe, jakie zapewnia życie w sporcie. Dla wielu sportowców sport jest ścieżką do edukacji, często poprzez stypendia, okazję do podróżowania po świecie i sposób na zbudowanie głębokiej odporności i dyscypliny. Kształtuje charakter, tworzy przyjaźnie na całe życie i oferuje wyjątkowy zaszczyt reprezentowania swojej społeczności. Dyskusja na temat tego, na co „zasługują” sportowcy, wydaje się niekompletna bez uznania wdzięczności za te zmieniające życie doświadczenia.

Co więcej, twierdzenie, że ulepszenie jest konieczne, aby zobaczyć, „jak szybko możemy jechać”, rodzi problem filozoficzny. W chwili, gdy chemiczne ulepszenie staje się głównym czynnikiem, przestajemy mierzyć granice ludzkiego potencjału i zaczynamy mierzyć skuteczność protokołu narkotykowego. „Ludzki” element rekordu staje się niejasny, co jest obawą powtarzaną w oświadczeniach globalnej społeczności antydopingowej (np. WADA, 2025; USADA, 2025). Prawda jest taka, że wciąż mogą istnieć niewykorzystane możliwości naturalnej poprawy wyników, od rozszerzenia dostępu do sportu w nowych społecznościach po ciągły postęp w biomechanice, technologii noszonej na ciele (SwimBETTER firmy eo, Polar Verity Sense, MySwimEdge, Form’s Smart Swim) i zindywidualizowanych programów treningowych opartych na nauce.

Ostatecznie debata ujawnia fundamentalny wybór dotyczący tego, czym chcemy, aby był sport. Czy jego głównym celem jest świętowanie naturalnego ducha ludzkiego, czy też ma stać się pokazem tego, co technologia może zbudować w laboratorium?

Obietnica bezpieczeństwa i rzeczywistość niewiadomych

Centralną częścią narracji Enhanced Games jest jej stanowisko w sprawie zdrowia. Zwolennicy opisują ich podejście nie jako „doping”, ale jako bezpieczną, kontrolowaną procedurę medyczną. Mówią o sportowcach, którzy są „dobrze traktowani” przez zespoły lekarzy, stosujących legalnie przepisane, zatwierdzone przez FDA substancje w ustrukturyzowanych, krótkoterminowych cyklach. Idą jeszcze dalej, twierdząc, że protokoły aktywnie poprawiają zdrowie, pozwalając sportowcom szybciej się regenerować, ciężej trenować i rywalizować o dłuższe, zdrowsze kariery.

Jednak ta narracja o bezpieczeństwie jest mocno kwestionowana przez globalną społeczność antydopingową, która opisała to przedsięwzięcie jako niebezpieczne i nieodpowiedzialne (WADA, 2025; USADA, 2025). Oficjalne organy, takie jak Sport Integrity Australia, wyraźnie ostrzegają, że wiele środków poprawiających wydajność wiąże się z szeregiem poważnych, długoterminowych konsekwencji zdrowotnych, w tym chorobami układu krążenia, uszkodzeniem wątroby, bezpłodnością i poważnymi problemami ze zdrowiem psychicznym (Sport Integrity Australia, n.d.). To ustala punkt odniesienia znanego ryzyka medycznego, które stoi w sprzeczności z ideą całkowicie bezpiecznego przedsięwzięcia.

Poza tymi udokumentowanymi szkodami fizycznymi kryje się subtelne ryzyko uzależnienia psychologicznego — niekoniecznie od samego leku, ale od jego skutków. Sportowiec może uzależnić się od wzmocnionego uczucia, ulepszonej sylwetki i przewagi konkurencyjnej, tworząc cykl, w którym jego poczucie własnej wartości jest powiązane z substancją.

Co ważniejsze, nie ma gwarancji, że wzmocnienie przyniesie pożądany efekt, a doświadczenie wybitnego sportowca, Jamesa Magnussena, stanowi ważne studium przypadku. Wspierany przez doświadczonego trenera i zespół medyczny, jego próba pobicia rekordu świata na 50 metrów stylem dowolnym była kluczowym testem ich metod.

Jednak próba nie powiodła się, a podane powody ujawniają złożony zestaw niezamierzonych konsekwencji. Według jego własnego trenera, leki pozwoliły mięśniom Magnussena na przyspieszoną regenerację. Wierząc, że jest gotowy, zwiększyli jego obciążenie treningowe, tylko po to, by zobaczyć, jak stagnuje, a następnie cofa się. Później zdali sobie sprawę z nieprzewidzianego czynnika w swoim planie: jego układ nerwowy, który jest krytyczny dla wybuchowej mocy sprintera, czasu reakcji i koordynacji, nie regenerował się w tym samym tempie. W efekcie nieświadomie przetrenowali jego nerwy, podczas gdy jego mięśnie czuły się dobrze — poważne niedopatrzenie. Co więcej, protokół, którego użył, doprowadził do znacznego wzrostu beztłuszczowej masy mięśniowej. To z kolei sprawiło, że stał się gęstszy w wodzie, zmniejszając jego naturalną wyporność i tworząc znacznie większy opór, co mogło go spowolnić.

Podróż Magnussena podkreśla podstawową niepewność ulepszeń. Nawet gdy eksperci monitorowali proces, nie wydawali się brać pod uwagę asymetrycznych wskaźników regeneracji między układami organizmu ani złożonej fizyki poruszania się w wodzie. Sugeruje to, że obietnica bezpiecznej, przewidywalnej podróży na szczyt może być bardziej złożona, niż się wydaje. W świecie chemicznych ulepszeń każdy protokół pozostaje krokiem w nieznane.

Badanie przesłania: marketing i przejrzystość

Narracja przedstawiona przez Ulepszone Gry jest złożona i starannie ujęta. Zaczyna się od wizji postępu naukowego, przedstawiając przedsięwzięcie jako ruch na rzecz przyspieszenia medycyny wspomagającej dla całej ludzkości. Twierdzą, że ten postęp jest hamowany przez tradycyjne instytucje, takie jak Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl).

Jednak zwolennicy byli również otwarci na to, że „prawdziwy biznes” to nie tylko same igrzyska. Wydarzenia te służą jako platforma marketingowa do osiągnięcia o wiele wspanialszego celu: stania się głównym dostawcą leków wspomagających. Wykorzystują spektakl sportowców bijących rekordy, w ramach kultury wsparcia, do budowania głównego rynku konsumenckiego dla tych technologii. Kluczowym elementem tej strategii jest ostrożne używanie języka: sportowcy nie „stosują dopingu” ani „nie oszukują”; podejmują „decyzję biznesową”, aby rywalizować „uczciwie”, „legalnie” i „przejrzyście”.

Jak wspomniano wcześniej, obietnica uczciwego wynagrodzenia jest najskuteczniejszym haczykiem narracji dla sportowców, którzy już są pod presją finansową.

Ich argument za „uczciwością” również znacznie odbiega od tradycyjnych poglądów. Twierdzą, że ponieważ wysoki odsetek sportowców w obecnym systemie może już oszukiwać, otwarcie drzwi na zażywanie narkotyków jest bardziej uczciwym sposobem na wyrównanie szans. Ten argument przesuwa uwagę z karania za oszukiwanie na akceptowanie ulepszania jako nowej normy, podnosząc pytania o to, czy rozwiązuje to sedno problemu integralności osobistej i instytucjonalnej.

To prowadzi do taktyki bicia ustanowionych rekordów świata. Choć jest to mocny tytuł, wymaga to ważnego kontekstu. Ulepszone Igrzyska to osobna firma z własnymi zasadami. Rekord ustanowiony w ramach tego systemu jest „rekordem Ulepszonych Igrzysk”, a nie bezpośrednim wyzwaniem dla rekordu ustanowionego zgodnie z długoletnimi zasadami federacji sportowej. To tak, jakby porównywać ekologiczne jabłka do pomarańczy, gdyby pomarańcze były uprawiane w laboratorium.

Argument, że wszystkie leki są „legalnie przepisywane”, zachęca do bliższego przyjrzenia się temu, co dokładnie jest „leczone”. Chociaż leki mogą być legalnie przepisywane, ich celem jest wyraźnie ulepszanie, a nie leczenie zdiagnozowanego schorzenia. Umieszcza to tę praktykę w kategorii podobnej do zabiegów kosmetycznych, w których lekarz zaspokaja pragnienie poprawy u klienta. Podnosi to ważne pytanie o rolę medycyny w sporcie: czy ma ona na celu przywrócenie zdrowia, czy umożliwienie przewagi konkurencyjnej? Podkreśla to istotną różnicę: rekomendacja medyczna w formie recepty nie jest tym samym, co rekomendacja etyczna w ramach systemu wartości uczciwej konkurencji.

Wreszcie, twierdzenie o przejrzystości stało się przedmiotem dyskusji. W przypadku organizacji zbudowanej na „uczciwości” zauważono, że nie udostępniają publicznie konkretnych protokołów dotyczących leków i podawania stosowanych przez swoich sportowców. Oficjalnym powodem jest ochrona społeczeństwa przed próbami kopiowania recept. Jednak doprowadziło to do pytań, czy takie podejście w pełni odpowiada wartości przejrzystości, a niektórzy sugerują, że może ono również służyć ochronie zastrzeżonego modelu biznesowego.

Po zbadaniu marketing ujawnia starannie skonstruowaną narrację, w której idee postępu, nowa definicja uczciwości i jasne cele komercyjne odgrywają znaczącą rolę.

Szerszy obraz: redefinicja ludzkiego udoskonalenia

Poza stadionem i strzykawką kryje się prawdziwa ambicja Udoskonalonych Igrzysk: transhumanistyczna przyszłość. Zwolennicy marzą o nowej „erze udoskonalenia człowieka”, w której nauka służy do przezwyciężania naszych naturalnych ograniczeń. W tej wizji starzenie się staje się uleczalną chorobą, a sport służy jako laboratorium i publiczna wystawa normalizująca technologie udoskonalania dla wszystkich. Debata etyczna zostaje znacząco przeformułowana, pytając nie o to, czy powinniśmy się udoskonalać, ale dlaczego mielibyśmy odrzucić dłuższe, zdrowsze, wspomagane technologicznie życie.

Ta wizja udoskonalonej ludzkości jest uwodzicielska. Ale prowokuje o wiele bardziej fundamentalne pytanie: w naszym wyścigu o udoskonalenie ludzkiej „skorupy” co dzieje się z ludzką duszą?

Stosowanie leków poprawiających wydajność można postrzegać jako inną formę delegowania samoopieki, podobnie jak powszechne stosowanie leków odchudzających, takich jak Ozempic. To skrót, który grozi zastąpieniem zdrowych nawyków i osobistej odpowiedzialności. Po co budować wytrzymałość układu krążenia poprzez ćwiczenia, skoro lek może poprawić poziom tlenu w organizmie?

To rodzi pytania o nasze podstawowe wartości. Kiedy uwaga tak bardzo przesuwa się w stronę kapitalistycznego podejścia, w którym cel uświęca środki, inne wartości, takie jak empatia i etyka, mogą zostać odsunięte na dalszy plan. Skłania nas to do kwestionowania kultury, która przeznacza tak wiele zasobów na poprawę naszego wyglądu fizycznego, podczas gdy nasze wymiary poznawcze, psychologiczne i duchowe — rzeczywista istota tego, kim jesteśmy — mogą zostać zaniedbane. Jaki jest pożytek z trwałej, odpornej skorupy, jeśli osoba w środku pozostaje bez opieki?

Gdy spojrzymy na to na tle rzeczywistych problemów, całe przedsięwzięcie budzi obawy o priorytety społeczne. W świecie zmagającym się z rakiem, demencją, malarią, głodem i brakiem czystej wody lub wysokiej jakości edukacji, poświęcanie ogromnych zasobów na sprawdzenie, jak szybko potrafi pływać człowiek wspomagany chemicznie, może wydawać się oderwane od szerszych potrzeb humanitarnych. Staje się przykładem tego, jak kapitał może płynąć na widowisko, a nie na potrzeby.

Oczywiście samotna matka pracuje na dwóch etatach; student rezygnuje z życia towarzyskiego, aby ubiegać się o stypendium; uchodźca ryzykuje wszystko, by mieć szansę na bezpieczeństwo. To wszystko są skoki wiary zrodzone z konieczności i nadziei.

Ale musimy również pamiętać o milionach innych — lekarzach, rzemieślnikach, ratownikach medycznych, nauczycielach i pielęgniarkach — którzy wnoszą ogromną wartość do społeczeństwa, często za skromne wynagrodzenie, jednocześnie starając się każdego dnia przestrzegać swojej etyki. Ich praca wzmacnia człowieczeństwo w sposób, który naprawdę ma znaczenie.

Ostatecznie, szerszy obraz ujawnia wybór. Ulepszone Igrzyska oferują przyszłość technologicznie lepszych ciał. Ale w swoim dążeniu promują kulturę, która może ignorować wartości, które sprawiają, że nasze życie jest warte przeżycia. Być może prawdziwe ulepszenie człowieka nie polega na biciu rekordów ani na przeciwstawianiu się wiekowi. Być może chodzi o wzmocnienie naszego współczucia, naszej uczciwości i naszego zaangażowania w stosunku do siebie nawzajem. To wyścig, który wszyscy powinniśmy chcieć wygrać.

Prawdziwa luka: pielęgnowanie ludzi, nie tylko sportowców

Jeśli rozwój Ulepszonych Igrzysk uwypukla wyzwania w ramach obecnego systemu, warto zadać sobie pytanie, jak mogłoby wyglądać bardziej kompletne rozwiązanie. Cała debata rzuca światło na ważny obszar do poprawy w sporcie elitarnym: potrzebę rozwoju sportowca jako całości.

Wskazówkę można znaleźć w amerykańskim systemie akademickim, który ma wyraźną przewagę nad wieloma innymi, integrując rozwój akademicki z wynikami sportowymi. Ten model, w najlepszym wydaniu, zapewnia sportowcom wiedzę i umiejętności, aby zbudować życie po zakończeniu kariery sportowej.

A jednak nawet ten chwalony model odnosi się tylko do ułamka tego, co stanowi zdrową, pełną osobę. Zgodnie z przyjętymi modelami dobrego samopoczucia (Rudnick, 2012), obejmuje on przede wszystkim wymiar intelektualny i fizyczny, kładąc mniejszy nacisk na potrzeby środowiskowe, duchowe, społeczne, emocjonalne, finansowe i zawodowe rozwijającego się człowieka.

Patrząc przez tę holistyczną soczewkę, rozwiązanie oferowane przez Ulepszone Igrzyska wydaje się ograniczone w zakresie. Oferuje przede wszystkim zachętę finansową do rozwiązania głęboko złożonego, wielowymiarowego problemu. Jego obietnica „ulgi finansowej” i podstawowego „wsparcia zdrowotnego” nie w pełni odpowiada szerszym potrzebom sportowca. Nadal koncentruje się na optymalizacji wydajności fizycznej „skorupy”, a nie na pielęgnowaniu emocjonalnego, społecznego lub zawodowego dobrostanu uczestników.

Prawdziwą potrzebą nie są sportowcy „wzmocnieni” chemicznie, ale ulepszony system wsparcia, który postrzega ich jako coś więcej niż ciało, które może pobić rekord — to przekonanie podzielają rady kierowane przez sportowców i organy ds. integralności sportu na całym świecie (np. WADA Athlete Council, 2025; Sport Integrity Australia, 2025). Oznacza to wzmocnienie, a nie marginalizację istniejących inicjatyw, takich jak platforma Athlete365 Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, która zapewnia zasoby na rozwój kariery i osobisty, oraz strategia Olympism365, która koncentruje się na szerszym wkładzie sportu w społeczeństwo. Prawdziwy rozwój sportowca nie polega na budowaniu lepszej maszyny do osiągania wyników; polega na pielęgnowaniu odpornej, zrównoważonej i sprawnej istoty ludzkiej, gotowej na pełne życie długo po tym, jak ryk tłumu ucichnie.

Lepsza droga naprzód: budowanie etycznej przyszłości dla sportu

Zamiast skupiać się na kontrowersyjnych modelach, jak mogłaby wyglądać konstruktywna i etyczna droga naprzód? Pielęgnowanie całego sportowca i zachowanie ducha sportu wymaga czegoś więcej niż tylko krytyki; wymaga innowacyjnych i zrównoważonych systemów wsparcia. Oto dwie alternatywy, których celem jest zajęcie się podstawowymi przyczynami wyzwań w dzisiejszym sporcie.

1. Zrównoważony model finansowy: ulga podatkowa na zwrot społeczny (SRTC) Aby rozwiązać problem podatności ekonomicznej, z którą boryka się wielu sportowców, moglibyśmy wdrożyć krajową strategię odblokowania kapitału prywatnego. System SRTC wzmocniłby sport poprzez zróżnicowane zachęty podatkowe, nagradzając firmy za inwestowanie w zdrowie i dobre samopoczucie narodu. Podejście to opiera się na ugruntowanej zasadzie zwrotu społecznego z inwestycji (SROI), która uznaje, że sport zapewnia ogromną, wymierną wartość społeczną wykraczającą daleko poza jego bezpośredni wpływ ekonomiczny. Badania wykazały, że każdy zainwestowany dolar w sport społecznościowy przynosi zwrot w postaci wartości społecznej — poprzez poprawę zdrowia, więzi społecznych i rozwój osobisty — w wysokości ponad 4 lub nawet 7 dolarów (La Trobe University, 2016; SportWest, 2022).

Model jest prosty:

• Poziom 1: Krytyczne potrzeby: Wkłady na programy dostępu inkluzywnego lub społeczności odległe otrzymują najwyższą zachętę (np. 1,30 USD odliczenia za każdego 1 USD przekazanej darowizny).
• Poziom 2: Obszary wzrostu: Wsparcie rozwoju młodzieży, coachingu i modernizacji obiektów otrzymuje silną zachętę (np. 1,20 USD odliczenia za 1 USD).
• Poziom 3: Wspieranie programów: Inwestycje w lokalne kluby i szkolne sporty otrzymują podstawową zachętę (np. 1,10 USD odliczenia za 1 USD).

Ta strategia angażowałaby firmy każdej wielkości w budowanie stabilnego ekosystemu finansowania od poziomu oddolnego do wysokiej wydajności. Zachęca do długoterminowych, wspólnych inwestycji w nasze społeczności i zapewnia stabilność finansową, na jaką zasługują nasi sportowcy, nie wymagając od nich kompromisu w kwestii ich integralności.

2. Zdrowsza kultura sportowa: wizja „Pływaj dla życia” Oprócz finansowania potrzebujemy zmiany kulturowej. Biorąc za przykład pływanie, sport ten można przeformułować jako coś więcej niż wąskie skupienie się na zawodach elitarnych; można go promować jako praktykę trwającą całe życie dla zdrowia fizycznego, dobrego samopoczucia psychicznego i więzi społecznych. To podejście „Pływaj dla życia” jest zgodne z ustalonymi modelami długoterminowego rozwoju sportowca (LTAD), które kładą nacisk na aktywność fizyczną przez całe życie jako ostatni i najbardziej inkluzywny etap podróży sportowca (Australian Institute of Fitness, 2024). Celem jest pielęgnowanie pasji, która przetrwa znacznie dłużej niż lata rywalizacji.

Aby urzeczywistnić tę wizję, musimy:

• Obniżyć bariery wejścia poprzez poprawę publicznego dostępu do obiektów, lekcji i wysokiej jakości coachingu.

• Zrównoważyć inwestycje, aby zapewnić, że udział oddolny jest tak samo ceniony jak ścieżki elitarne.
• Promuj kulturę „pływania dla życia”, która celebruje udział długo po szczytowych latach rywalizacji sportowca, uznając jego udowodnione korzyści dla zdrowia układu krążenia, dobrego samopoczucia psychicznego i więzi społecznych (Royal Life Saving Society - Australia, n.d.).
• Skup się na spersonalizowanym rozwoju i wewnętrznej motywacji jako kluczach do zmniejszenia liczby osób rezygnujących z nauki i wspierania tego dożywotniego uczestnictwa (Wise Racer, 2024).

Ta zmiana kulturowa zwiększyłaby zasięg sportu, pogłębiła zaangażowanie społeczeństwa i ostatecznie stworzyła szerszą, bardziej odporną bazę wsparcia. Zainspirowałaby nie tylko kolejne pokolenie mistrzów, ale także uczestników na całe życie, którzy rozumieją i cenią prawdziwego ducha sportu.

Te strategie finansowe i kulturowe razem oferują potężną, etyczną i zrównoważoną ścieżkę naprzód. Budują świat, w którym nie musimy wybierać między dobrostanem sportowca a uczciwością rywalizacji — świat, w którym nasi bohaterowie mogą nas inspirować nie ze względu na granice technologiczne, które mogą przekroczyć, ale ze względu na ludzką doskonałość i odporny, wspierany przez społeczność system, który reprezentują.

Podsumowanie

Podróż do zrozumienia Ulepszonych Igrzysk zaczyna się od przekonującej i słusznej przesłanki: że nasze tradycyjne systemy sportowe pozostawiły wielu sportowców w trudnej sytuacji finansowej. Ta jedna prawda jest kluczem otwierającym cały ich argument. Od tego momentu budują przekonującą narrację o wzmocnieniu, uczciwości i postępie naukowym.

Ale jak widzieliśmy, bliższe przyjrzenie się tej narracji rodzi istotne pytania. Proponowane rozwiązanie finansowe wydaje się strategicznie zbudowane na wrażliwości sportowców. Obietnica „autonomii ciała” istnieje w napięciu z wyraźną presją konkurencyjną systemu. Gwarancja bezpiecznych wyników zdrowotnych jest skomplikowana przez rzeczywiste przykłady niezamierzonych konsekwencji. A roszczenia dotyczące przejrzystości wydają się być powiązane z celami przedsięwzięcia komercyjnego.

Jak więc się tu znaleźliśmy? Dotarliśmy do progu Ulepszonych Igrzysk nie przez jeden skok, ale przez długotrwałe, nierozwiązane problemy: niestabilność finansową wielu sportowców i uporczywe pytania o skuteczność tradycyjnych systemów antydopingowych. Te wyzwania stworzyły okazję do stworzenia niekonwencjonalnego modelu biznesowego z silnym przekazem marketingowym, który ma przedstawić się jako przekonujące rozwiązanie.

Ulepszone Igrzyska to coś więcej niż konkurs; to lustro odzwierciedlające nasze obecne wartości i priorytety. Pytanie, na które wszyscy musimy odpowiedzieć, nie dotyczy tylko przyszłości sportu, ale tego, co naszym zdaniem „ulepszenie” powinno naprawdę oznaczać dla ludzkości.

Uwaga: Oryginalny tekst tego artykułu został napisany w języku angielskim i został przetłumaczony przy użyciu zautomatyzowanych narzędzi AI w celu dzielenia się wiedzą z szerszą publicznością. Chociaż staramy się zachować dokładność, zachęcamy członków społeczności do pomocy w poprawie jakości tłumaczenia. W przypadku rozbieżności między wersją oryginalną a przetłumaczoną, pierwszeństwo ma wersja angielska.

Odniesienia

Abnormal Podcast. (n.d.-a). Are we entering the enhanced age? A vision for the future of humanity [Video]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

Abnormal Podcast. (n.d.-b). Sports on steroids: The explosive truth behind the Enhanced Games (ft. Brett Hawke) [Video]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

Athletics Integrity Unit. (n.d.). Understand the Prohibited List. Retrieved July 4, 2025.

Australian Institute of Fitness. (2024, February 13). Understanding the long-term athlete development (LTAD) model.

Canadian Centre for Ethics in Sport. (2025, May 23). CCES statement on the Enhanced Games.

Enhanced Games. (n.d.-a). Enhanced Games (official website). Retrieved July 3, 2025.

Enhanced Games. (n.d.-b). 50 meters to history | The first superhuman [Video]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

Gkolomeev, L. [@enhanced_games]. (2025, April). Letter from Lindsay Gkolomeev, wife of Kristian Gkolomeev [Tweet]. X.

Healy, J. (2023, August 30). Almost half of Australia’s top athletes are living below the poverty line, report finds. ABC News.

International Olympic Committee. (n.d.-a). Olympism365. Retrieved July 8, 2025.

International Olympic Committee. (n.d.-b). Who we are (Athlete365). Retrieved July 8, 2025.

Joe Rogan Experience. (n.d.). #2166 – Enhanced Games [Audio/video podcast episode]. YouTube. Retrieved July 3, 2025.

La Trobe University. (2016). Value of a community football club (Research report). Centre for Sport and Social Impact.

Nutt, D. J., King, L. A., & Phillips, L. D. (2010). Drug harms in the UK: A multicriteria decision analysis. The Lancet, 376(9752), 1558–1565.

Royal Life Saving Society – Australia. (n.d.). The benefits of swimming. Retrieved July 8, 2025.

Rudnick, A. (Ed.). (2012). Recovery of people with mental illness: Philosophical and related perspectives. Oxford University Press.

Sport Integrity Australia. (n.d.). The health effects of doping. Retrieved July 8, 2025.

Sport Integrity Australia. (2025, May). Sport Integrity Australia statement on the Enhanced Games.

SportWest. (2022). Social return on investment for community sport and active recreation in Western Australia.

UK Anti-Doping. (2025, May). UKAD statement on the Enhanced Games.

United States Anti-Doping Agency. (2025, May 16). What the sports community needs to know about the Enhanced Games.

Wise Racer. (n.d.). Personalised training and a focus on personal growth as keys to reducing drop-out and promoting lifelong sports participation. Retrieved July 8, 2025.

World Anti-Doping Agency. (2021). World Anti-Doping Code.

World Anti-Doping Agency. (2025a, May 22). WADA condemns Enhanced Games as dangerous and irresponsible.

World Anti-Doping Agency. (2025b, May 22). WADA Athlete Council strongly opposes the Enhanced Games.

World Aquatics Communication Department. (2025, June 3). World Aquatics acts to protect sport from enablers of doped sport. World Aquatics.

Wolfe, R. (2023, July 22). To go for the gold, these Olympians went into the red. The Wall Street Journal.